"ขาดสติ คือ ขาดความเพียร"

"สติ" ท่านจึงแสดงไว้เป็นพุทธพจน์ว่า "สติ สพฺพตฺถ ปตฺถิยา" 

"สติจำต้องปรารถนาในที่ทั้งปวง" ไม่ว่ายืน เดิน นั่ง นอน 

ให้มีสติประจำตัวอยู่ทั้งนั้น .. 

ทีนี้การประกอบความพากเพียรของท่านผู้มีสติสตัง 

จะเป็นความเพียรด้วยดีและราบรื่นดีงาม 

ถ้า "ขาดสติ" เสียอย่างเดียวความเพียรจะไม่ก้าวหน้า 

เรียกว่าความเพียรหยุดชะงัก 

เพราะ "สติ" เป็นผู้พาดำเนินได้ขาดวรรคขาดตอนไป 

ความเพียรก็ขาดในตอนนั้น 

กิเลสก็มีทางออกทำลายตัวเองใน "เวลาเผลอสติ" นั้นแหละ .. 

หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน